At the outset.. বাট চ'ৰাতে

Welcome to my world..
I am not a writer nor a poet. Just trying to narrate some of my experiences .. I am usually comfortable in writing in Assamese, my mother tongue. Have written few blogs in English and have tried my hands in composing few poems in Hindi too.. My Hindi speaking friends may excuse me for my audacity to do so..

মোৰ জগতলৈ আদৰিছো...
কোনো কবি সাহিত্যিক মই নহয়, কিছুমান অভিজ্ঞতাৰ বৰ্ণনা মাথোন কৰিছো ইয়াত.. মাতৃভাষা অসমীয়াতে লিখি ভাল পাওঁ যদিও ইংৰাজীতো লিখিছো.. হিন্দী ভাষাতো দুটামান কবিতা লিখিবলৈ চেষ্টা কৰি চাইছো....

Translate

Monday 3 March 2014

ইটো ৰমণী হবাই লাগবো... হোই....?????



ইটো ৰমণী হবাই লাগবো…. হোই????

১৯৭৬ চন৷ সেইবছৰ বৰপেটা বিদ্যাপীঠৰ পৰা হাইস্কুল শিক্ষান্ত পৰীক্ষা দিছিলো৷ জীৱনৰ প্ৰথমটো ডাঙৰ পৰীক্ষা৷ ঘৰত ডাঙৰ বুলিবলৈ বিধৱা মা৷ ডাঙৰ দাদা তেতিয়া ত্ৰিবান্দ্ৰম মেডিকেল কলেজত পঢ়ে আৰু সৰু দাদা গুৱাহাটীৰ অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত৷ গতিকে চোৱা-চিতা বা সহায় কৰিবলৈ আন কোনো নাই ঘৰত৷ 

পৰীক্ষাৰ এডমিট কাৰ্ড আহিল৷ দিনো ওচৰ চাপি আহিল৷ মোৰ বন্ধু ৰমণীক ক’লো আমাৰ পৰীক্ষা কোনটো পৰীক্ষা কেন্দ্ৰত হ’ব আৰু মোৰ বহা চীট কোনটো কোঠাত হ’ব ভালদৰে খবৰ লৈ চাই-চিতি পৰীক্ষাৰ আগদিনা সন্ধিয়া মোক যাতে ঘৰলৈ আহি জনাই থৈ যায়হি৷ সেই সময়ত খবৰ দিবলৈ আন কোনো ব্যৱস্থা নাছিল৷ ৰমণীয়েও তাকে কৰিবলৈ গাত ল’লে৷

পৰীক্ষাৰ আগদিনা সন্ধিয়া পঢ়িবলৈ বহিলো৷ পিছদিনা দুয়োবেলা অসমীয়াৰ পৰীক্ষা৷ ঘৰত বিজুলি সংযোগ নাই৷ কেৰাচিন তেলৰ লেমটো জ্বলাই লৈ অসমীয়াৰ নোটবোৰ উলিয়াই লৈ চিঞৰি চিঞৰি পঢ়ি আছো৷ বাহিৰত ঘিটমিটিয়া আন্ধাৰ৷ আমাৰ সৰু খেৰৰ ঘৰটো মুকলি পথাৰ এখনৰ মাজত৷ ঘৰৰ সম্মুখত কোনো ৰাস্তাই নাই৷ বিজুলি বাতিতো দূৰৰে কথা৷ ঘৰৰ সম্মুখতে পুৰণি শ্মশানখন৷ ৰাতি অকলে ঘৰৰ আগেৰে মানুহ অহা-যোৱা নকৰেই বুলিব পাৰি৷ মই পঢ়ি আছো যদিও বাৰে-বাৰে মনত পৰে ৰমণী সিমান পৰলৈকে নহা কথাটো৷ পঢ়াত মনটো বহুৱাব পৰা নাই৷ 

এই ৰমণীটো নাহিল দেখোন৷ নাহিলে বৰ অসুবিধা হ’ব৷ বেলেগ কাৰোবাৰ হাতত খবৰটো দি পঠিয়ালেওতো হয় মোৰ পৰীক্ষা কেন্দ্ৰৰ সবিশেষ জনাই….
মই মনে-মনে চিন্তা কৰোঁ , আকৌ পঢ়াত মন দিওঁ৷

ইফালে সময় বেগাই পাৰ হৈ গৈ আছে৷ ৰাতি বোধকৰো আঠমান বাজিল৷ ৰমণী আৰু নাহে বুলি বুজিলো৷ মনটো বেয়া লাগিল, অলপ চিন্তাও হ’ল৷ ৰাতিপুৱা অলপ সোনকালেই ওলাই যাব লাগিব পৰীক্ষা দিবলৈ বুলি৷ চাইকেলখন লৈ যাব লাগিব৷ মাধৱ চৌধুৰী মহাবিদ্যালয়তে পৰাৰ সম্ভাৱনা বেছি,,,
মই চিন্তা কৰি থাকিলো আৰু চিঞৰত গগন ফালি পঢ়িও থাকিলো৷

“অ’ মাখন….”
হঠাতে বাহিৰত কোনোবাই মোৰ নাম কাঢ়ি মতা শুনিলো৷ মই পঢ়া বন্ধ কৰি দুৱাৰৰ পিনে দৌৰ মাৰিলো৷ দুৱাৰৰ ওচৰৰ চকী এখনত মা বহি আছিল৷ মাক উদ্দেশ্যি কিন্তু বাহিৰৰ আগন্তুকেও শুনাকৈ  মই চিঞৰি চিঞৰি ক’লো,
“ ইটো ৰমণী হবাই লাগবো, ইটো ৰমণী হবাই লাগবো… (এইটো ৰমণী হবই লাগিব)..
তাৰপাছত দুৱাৰখন খুলি দি বাহিৰৰ ফালে চাই চিঞৰি সুধিলো,
“ হোয়ি…? (হয়নে?)
বাহিৰত আন্ধাৰ৷ একো নেদেখি৷ মোৰ “হোয়ি”ৰ কোনো উত্তৰ নাহিল৷ কিন্তু কোনোবা এজনে মোৰ মুখত টৰ্চৰ পোহৰ মাৰি দিলে৷ মই অলপ সময় তভক মাৰি ৰ’লো৷ তাৰপাছত আকৌ চিঞৰি সুধিলো.
"হোয়ি????

কোনোবা এজনে মাত ল’গালে,
“ কি এ.. ইমেন আটাহ পাৰি পাৰি পোচ্চা? (কি হে, ইমান চিঞৰি চিঞৰি পঢ়িছা?)

মাতটো চিনি পালো৷ আমাৰ অংকৰ চাৰ মনীন্দ্ৰ নাথ দাস৷ মই যাতে লাজ নাপাওঁ সেইবাবে মোক সহজ কৰি দিবলৈকে চাৰে তেনেদৰে কথাৰ পাতনি মেলিলে৷ ইতিমধ্যে টৰ্চটো নুমুৱাই দিয়াত ঘৰৰ ভিতৰৰ পৰা যোৱা লেমৰ পোহৰত দেখিলো মনীন চাৰৰ লগত আৰু তিনিজন চাৰ: তৰণী সেন দাস চাৰ, অক্ষয় মিশ্ৰ চাৰ আৰু বৰ্মণ চাৰ৷ 

মইও অলপ সকাহ পাই থৰক-বৰকৈ উত্তৰ দিলো, “ মানে চাৰ, আটাহ পাৰি পোল্লি বেছি সহজে মনত থাকে… (চিঞৰি পঢ়িলে বেছি সহজে মনত থাকে)

চাৰসকল ভিতৰ সোমাই আহিল৷ তেখেতসকলক বহিবলৈ দিলো৷ মা চাহ বনাবলৈ গ’ল৷ মই ৰমণীৰ বাবে বাট চাই আছিলো বুলি অলপ লাজ-লাজকৈ জনালো৷ চাৰসকলে হাঁহিলে৷ মাধৱ চৌধুৰী মহাবিদ্যালয়তে আমাৰ পৰীক্ষা হ’ব বুলি তেখেতসকলৰ পৰাই গম পালো৷

বেছি পলম নকৰি, দুই এটা উপদেশ দি,  মোক পৰীক্ষাৰ বাবে শুভেচ্ছা জনাই চাৰসকল গ’লগৈ৷ চাৰসকল যোৱাৰ পাছত মোক মাহঁতে জোকাবলৈ ধৰিলে...ইটো ৰমণী হবাই লাগবো, হবাই লাগবো বুলি৷

অলপ লাজ পালো যদিও মোৰ মনলৈ কিবা এটা অদ্ভূত সাহস আহিল৷ আকৌ পঢ়া টেবুলত বহিলো৷ তাৰপাছত দুগুণ জোৰেৰে চিঞৰি চিঞৰি পঢ়িবলৈ ধৰিলো৷ 

চাৰসকলৰ শুভেচ্ছাও অথলে নগ’ল৷ মোৰ পৰীক্ষাৰ ফলাফলে চাৰসকলক আনন্দিত কৰিলেগৈ৷

আজিও সেই চাৰসকলৰ কথা মনত পৰিলে শ্ৰদ্ধাত মূৰ দোঁ খাই যায়৷



No comments:

Post a Comment