বৰপেটাত প্ৰথম হোলী.. কিয় অবাটে গ’লি?

বৰপেটাত প্ৰথম হোলী.. কিয় অবাটে গ’লি?

দেউতাৰ মৃত্যুৰ পাছত ১৯৬৯ চনৰ ফেব্ৰুৱাৰী মাহত আমি বৰপেটালৈ আহোঁ৷ কীৰ্তনঘৰৰ একেবাৰে ওচৰতে থকা দলাহাটীত ভাড়াঘৰ এটা লৈ মা আৰু আমি পাঁচজন ভাই-ককাই থাকিবলৈ লওঁ৷ কীৰ্তনঘৰৰ সিটো পাৰে দক্ষিণহাটীত মামাহঁতৰ ঘৰ৷ 

কিছুদিন পাছতে আহিল হোলী৷ আমাৰ বাবে একেবাৰে নতুন অভিজ্ঞতা৷ আগতে কেতিয়াও দেখা নাছিলো৷ দিনৰ দিনটো কীৰ্তনঘৰৰ চৌহদ বা আশা-পাশে কটাওঁ৷ সকলো অনুষ্ঠান হেঁপাহ পলুৱাই চাওঁ৷ কীৰ্তন ঘৰলৈ অহা কিছুমান সম্বন্ধীয় মানুহে আমাৰ ঘৰতো দেখা এটা দি যায়৷ নিমকি, ভুজিয়া, সন্দেশ, চানাৰ খুৰমা , গন্ধৰ লাড়ু আদি ভিন ভিন মিঠাই-খোৱা বস্তু আদিৰে ঘৰ ভৰি পৰে৷ লগৰীয়াৰ লগত বহি হোলীগীত গাবলৈও শিকিলো কম সময়ৰ ভিতৰতে৷ 

হোলীৰ শেষৰ দিনটো হৈছে সুৱেৰি বা ফাকুৱা৷ সেইদিনা কলীয়া গোঁসাইক কীৰ্তন ঘৰৰ পৰা শোভাযাত্ৰা কৰি উলিয়াই লৈ যোৱা হয় দক্ষিণহাটীৰে নসত্ৰৰ পিনে৷ সেইদিনা সকলো ৰঙীণ হৈ পৰে৷ সেইদিনা ৰাতিপুৱাতে আমি দক্ষিণহাটীত থকা মামাৰ ঘৰ পালোঁগৈ শোভাযাত্ৰা চাবলৈ বুলি৷ সকলোৱে মনৰ আনন্দত ৰং খেলি মতলীয়া হৈ পৰিছো৷ কিছু সময় পাছত ঘৰৰ আগেৰে শোভাযাত্ৰাও পাৰ হৈ গ’ল৷ হেঁচা-ঠেলা কৰি সকলোৱে শোভাযাত্ৰা চালো৷ লাহে-লাহে ভাগৰো লাগি আহিল, ভোকো লাগি আহিল৷ 

হঠাতে কিবা এটা হুলস্থূল যেন শুনিলো৷ অলপ মন কৰি গম পালো আমাৰ মাই আমাক, ভাই-ককাই পাঁচজনক মাতিছে আৰু বৌয়েক অৰ্থাৎ আমাৰ মামীক কৈছে,

“ এইবিলাক দেখুৱাবলৈ মই মোৰ ল’ৰা কেইটাক ইয়ালৈ নাই অনা, আমি যাওঁ…”

কথাটোনো কি সুধিবলৈ সাহস নহ’ল যদিও বুজি পালো যে মনৰ আনন্দত সেইদিনা কিছুমানে সুৰাপান কৰি মতলীয়া হৈ এটা অস্বস্তিকৰ পৰিৱেশৰ সৃষ্টি কৰি তুলিছিল চাৰিওফালে আৰু তেনেকুৱা এটা পৰিৱেশ আমি জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে দেখিবলৈ পাইছিলো৷ সেইটো মাৰ কোনোমতে সহ্য হোৱা নাছিল আৰু আমাক পাচোঁটাকে প্ৰায় টানি অনাৰ দৰে সেই ঠাইৰ পৰা লৈ আহিছিল৷

দক্ষিণহাটীৰ পৰা কীৰ্তনঘৰৰ সম্মুখেৰে দলাহাটীলৈ পোনে পোনে গ’লে পাঁচ মিনিটমানতে ঘৰ পোৱা যায় যদিও আমি কীৰ্তনঘৰৰ সম্মুখৰ ভিৰ এৰাই বেলেগ বাটেৰে যাবলৈকে ভাল পালোঁ৷

মাই ক’লে, “ আমি কেতেকীবাৰী হৈ যাওঁ ব’ল৷”

বৰপেটালৈ অহা আমাৰ বেছিদিন হোৱা নাই, বাট-পথ ভালদৰে চিনি নাপাওঁ৷ মাই আমাক বাট দেখুৱাই নিব বুলি আশা কৰি আমি পিছে পিছে খোজ ল’লো৷ দক্ষিণহাটীৰ পৰা দহাটীৰ বাটেৰে আমি আগবাঢ়িলো৷ ভালেমান সময় সেইবাটেৰে গৈ থাকিলো কিন্তু কেতেকীবাৰী নাপাওঁ হে নাপাওঁ৷ কিছুসময় পাছত সম্মুখত এটা ঘাইপথ দেখিলোঁ৷ (মন্দিয়ালৈ যোৱা বাটটো) দাদা-মাহঁতে কিবা কোৱাৰ আগতেই মই ক’লো,

“চিনি পাইছো ৰাস্তাটো৷ বাওঁফালে ঘূৰ৷”

মোৰ কথাকে মানি সকলোৱে সেই ৰাস্তাত উঠি বাওঁফালে ঘূৰিলো আৰু খোজকাঢ়ি আগুৱাই থাকিলো৷ যিমানেই আগবাঢ়ি যাওঁ সিমানেই জন-বসতি কমি যায়, চাৰিওফালে কেৱল খোলা পথাৰহে দেখিবলৈ ধৰিলো৷ কিছুদূৰ তেনেদৰে যোৱাৰ পাছত মাই মাত লগালে, “এইটো ৰাস্তা নহয় যেন লাগিলে৷”

আমাৰো সন্দেহ হৈছিল যদিও যাওঁ-নাযাওঁকৈ আগবাঢ়ি গৈ থাকিলো৷ তেতিয়া আবেলি দুই মান বাজিছে৷ হঠাতে চকুত পৰিল ল’ৰা এজনে সম্মুখৰ পৰা গৰু এটা লৈ আাহি আছে৷ ওচৰ চাপি অহাত চিনি পালো৷ বৰপেটা বিদ্যাপীঠত মোৰ লগত একেলগে পঢ়ে চতুৰ্থ শ্ৰেণীত৷ আমাক দেখি আচৰিত হৈ সি সুধিলে,

“কিয়ে, ক’ত যা?”

“ঘৰত যাওঁ..”, মই উত্তৰ দিলো৷

“ঘৰ? ক’ৰ ঘৰ?” সি আচৰিত হৈ সুধিলে৷

আমি দলাহাটী বুলি উত্তৰ দিয়াত সি হাঁহি হাঁহি ক’লে সেইটো দলাহাটীলে যোৱা ৰাস্তা নহয় বুলি আৰু আমাক কেনেদৰে যাব লাগিব ভালদৰে বুজাই দিলে৷

আমিও তাৰ কথামতে উভতি খোজ ল’লো৷ লাহে-লাহে  বাট-পথবোৰ চিনাকি যেন লাগি আহিবলৈ ধৰিলে আৰু কাকতীহাটী, প্ৰগতি সংঘ, কেতেকীবাৰী, ৰংপুৰহাটী হৈ দলাহাটী পালোঁহি আবেলি তিনিমান বজাত৷

বৰপেটাৰ প্ৰথম হোলী স্মৰণীয় হৈ থাকিল৷