At the outset.. বাট চ'ৰাতে

Welcome to my world..
I am not a writer nor a poet. Just trying to narrate some of my experiences .. I am usually comfortable in writing in Assamese, my mother tongue. Have written few blogs in English and have tried my hands in composing few poems in Hindi too.. My Hindi speaking friends may excuse me for my audacity to do so..

মোৰ জগতলৈ আদৰিছো...
কোনো কবি সাহিত্যিক মই নহয়, কিছুমান অভিজ্ঞতাৰ বৰ্ণনা মাথোন কৰিছো ইয়াত.. মাতৃভাষা অসমীয়াতে লিখি ভাল পাওঁ যদিও ইংৰাজীতো লিখিছো.. হিন্দী ভাষাতো দুটামান কবিতা লিখিবলৈ চেষ্টা কৰি চাইছো....

Translate

Monday 24 March 2014

মোৰ প্ৰথম আৰু শেষ বৰগীত .. কীৰ্তনঘৰত



মোৰ প্ৰথম আৰু শেষ বৰগীত .. কীৰ্তনঘৰত

সৰুৰে পৰা বৰগীত শুনি শুনি ডাঙৰ হৈছিলো৷ সন্ধিয়া মাৰ লগত প্ৰাৰ্থনা কৰিছিলো বৰগীত গাই গাই ৷ ১৯৬৯ চনত বৰপেটালৈ অহাৰ পাছতহে বৰগীতৰ সূক্ষ্ম দিশবোৰৰ সৈতে পৰিচয় ঘটে৷
তেতিয়া মই বৰপেটা বিদ্যাপীঠৰ চতুৰ্থ শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰ৷ বৰপেটালৈ অহা কিছুদিন হৈছেহে মাত্ৰ৷ কোনোবা এজনে খবৰ দিলে বৰপেটা চৰকাৰী উচ্চতৰ হাইস্কুলত এটা মইনা পাৰিজাত আৰম্ভ কৰা হৈছে বুলি ৷ দুজনমান উৎসাহী বন্ধুৰ সৈতে মইনা পাৰিজাতত যোগ দিলোঁগৈ৷ প্ৰথম দিনাই আমাক এটা বৰগীত শিকোৱা হ’ল৷
“গোকুল চলৰে মুৰাৰু ৰে….”
শিকাবলৈ আহিছিল বিখ্যাত বৰগীত গায়ক নৰেন দাস৷
এমাহমান পাছতে খবৰ পালোঁ দক্ষিণহাটীৰ জীৱনলতা ছোৱালী হাইস্কুলত অসম কেশৰী মইনা পাৰিজাত নামেৰে আন এটা মইনা পাৰিজাত আৰম্ভ হ’ব ধৰা কথাটো৷ মোৰ ঘৰৰ ওচৰ হোৱা বাবে আৰু লগ-সমনীয়া সেইপিনে বেছি থকা বাবে তালৈকে গ’লোঁগৈ৷
অসম কেশৰী মইনা পাৰিজাতত আমাক নিয়মিত ভাবে বৰগীত শিকাবলৈ আহিছিল বৰপেটা কীৰ্তন ঘৰৰ কেৱলীয়া ভকত এজন৷
“আৰে চিন্তিত গোপিনী পেখিয়ে নৈৰাশ..” আছিল আমাক শিকোৱা প্ৰথমটো বৰগীত৷
বৰগীতৰ তাল বেলেগ-বেলেগ বুলি আৰু তালবোৰ আমি সচৰাচৰ শুনি থকা আধুনিক গীত , লোকগীত আদিৰ তালতকৈযে অলপ বেলেগ সেই কথা বুজি পালো৷ এটা চক্ৰত তালটো ঘূৰি থাকে৷ এবাৰ এৰিলে আকৌ ঠিক ঠাইত ধৰিব নোৱাৰিলে তালটো ওলট-পালট হৈ যায়৷ সেইবাবে গোৱাৰ সময়ত হাতেৰে তাল দি থকা হয়৷ সেই সকলো কথা ভালদৰে আয়ত্ব কৰিবলৈ ধৰিছিলো ৷ কেৱলীয়া ভকত গৰাকীৰ মই এজন প্ৰিয় ছাত্ৰ হৈ পৰিছিলো অতি কম সময়ৰ ভিতৰতে৷ মাজে-মাজে তেখেতে মিলন মন্দিৰত চলোৱা পাঠদানতো যোগদান কৰিছিলোঁগৈ আৰু বৰগীতৰ লগতে কৃষ্ণ নৃত্য, চালি নৃত্য, ঝুমুৰা নৃত্য আদিও শিকিছিলো৷
সেইসময়ৰে কথা৷ তেতিয়া বোধকৰো মই ষষ্ঠ শ্ৰেণীত ৷ এদিন সন্ধিয়া কিবা কাৰণত দক্ষিণহাটীৰ পিনে গৈছিলো৷ কীৰ্তনঘৰত কিবা এখন ডাঙৰ অনুষ্ঠান চলি আছিল৷ চাবলৈ বুলি ভিতৰ সোমালো আৰু মঞ্চৰ কাষ পালোঁগৈ৷ মোক দেখি মোৰ গুৰু কেৱলীয়া ভকত গৰাকীয়ে কাষলৈ মাতি ক’লে,
“তই বৰগীত এটা গাব লাগিব৷”
মই ভয় খাই অলপ আপত্তি কৰি ক’লো,
: নাই, মই মানসিক ভাবে সাজু হৈ নাই অহা, নাগাওঁ৷
তেখেতে জোৰ দি ক’লে৷ “তই সদায় গাই আছ নহয়৷ কোনো ৰিহাৰ্চেল নালাগে৷ গাব লাগিব৷ “
মইও মান্তি হ’লো৷ আগতে তেনেকুৱা কোনো অনুষ্ঠানত বৰগীত বা আন একো গান গাই পোৱা নাই বুলি ক’ব লাগিব৷ কীৰ্তন ঘৰৰ চৌহদত আয়োজিত তেনে ডাঙৰ অনুষ্ঠানত বৰগীত গাবলৈ পোৱাটো সৌভাগ্যৰ কথা বুলি ভাবিলো৷
সময় চমু চাপি আহিল৷ মোৰ বুকুখনে পিছে ধান বানিবলৈ ধৰিলে৷ যিমান পাৰো নিজকে সুস্থিৰ কৰিবলৈ প্ৰচেষ্টা চলাই থাকিলো৷
অৱশেষত মোৰ নামটো ঘোষণা কৰি দিয়া হ’ল৷ ভয়ে-ভয়ে মঞ্চত প্ৰৱেশ কৰিলো৷ চাওঁ-নাচাওঁকৈ সম্মুখলৈ চাই পঠিয়ালোঁ৷ একেবাৰে সম্মুখত , মাটিত পাৰি দিয়া বিশেষ আসনত বহি আছিল বুঢ়া সত্ৰাধিকাৰ মহোদয়৷ তেখেতৰ পিনে চালো৷ চকুৱে চকুৱে পৰিল৷ বুকুৰ ভিতৰত কলিজাটোৱে প্ৰচণ্ড জোৰেৰে ধপ-ধপাবলৈ ধৰিলে৷ কাণ-মূৰ গৰম হৈ আহিবলৈ ধৰিলে৷
ভয়ে-ভয়ে আৰম্ভ কৰিলোঁ মোৰ বৰগীত.. মাধৱদেৱ বিৰচিত বৰগীত এটি৷ লগত কোনে খোল সঙ্গত কৰিছিল মনত নাই৷ তাল নিজেই হাতত লৈছিলো৷ কিন্তু এফাকি কোনোমতে গোৱাৰ পাছত ডিঙি শুকাই আহিল৷ বাৰে-বাৰে ঢোক গিলিবলৈ ধৰিলো৷ ক’ৰ তাল ক’লৈ গ’ল হিচাব নাই৷ সম্মুখত বহি মোৰ পিনে একান্তমনে চাই থকা মানুহবোৰলৈ যিমানেই চাওঁ সিমানেই অধিক ঢোক গিলোঁ৷ তেনেদৰে কোনোমতে ঘামি-জামি বৰগীতটো সামৰি মঞ্চৰ পৰা নামি আহিলো৷
কেৱলীয়া ভকতজন মোৰ পিনে আগবাঢ়ি আহিল৷ মই লাজ-লাজকৈ তেখেতৰ পিনে চালো৷ তেখেতে মোলৈ চাই গালি পৰাৰ দৰেই ক’লে,
“ধেৎ….”
মাথোন সিমানেই৷ তাৰ মাজেৰেই ক’বলগা সকলোখিনি কৈ দিলে তেখেতে৷ মই একো উত্তৰ নিদিলো৷ তাৰপাছত তলমূৰকৈ আঁতৰি আহি আন্ধাৰৰ আঁৰ লৈ ঘৰ পালোঁহি৷
সেয়াই আছিল বৰপেটা কীৰ্তন ঘৰত মোৰ প্ৰথম আৰু শেষ বৰগীত৷

No comments:

Post a Comment