সৰুপানী, বৰপানী, কিযে হায়ৰাণি..

সৰুপানী, বৰপানী, কি যে হায়ৰাণি..

সৰু সৰু কথা৷ মনহে কোনেও নকৰে ৷ ভুগিবলগীয়া হ’লেহে গম পোৱা যায় সৰু কথাও কিমান ডাঙৰ কথা হ’ব পাৰে৷

বিশেষ কামত ওলাইছিলো গুজৰাটৰ জামনগৰৰ পিনে৷ অংক্লেশ্বৰৰ বন্ধু এজনে বহুদিনৰ পৰা মাতি আছিল বাবে প্ৰচণ্ড গৰমকো নেওচি জামনগৰৰ পৰা তেখেতৰ ঘৰ পালোঁগৈ৷ তাৰপৰা মোৰ থকা ঠাই ৰাজস্থানৰ আবুৰোডলৈ আহোঁতে বৰোদা নগৰখন বাটতে পৰে৷ বৰোদাখনো অলপ চাই যোৱা ভাল হ’ব বুলি ভাবি তাতে থকা গুজৰাটী বন্ধু এজনলৈ ফোন কৰিলো৷ তেখেতে দিনটোৰ বাবে সময় হাতত লৈ আহিবলৈ ক’লে যদিও গৰমৰ বাবে বাহিৰ ওলাবলৈ সাহস নকৰি আবেলি চাৰিমান বজাতহে অংক্লেশ্বৰৰ পৰা বৰোদালৈ বুলি চৰকাৰী বাছ এখনত বহি পৰিলো৷ বৰোদা পাওঁতে প্ৰায় ছয় বাজিল৷ কালা ঘোৰা নামৰ ঠাই এখনতে বাছৰ পৰা নামি বন্ধুজনক ফোন কৰিলো৷ তেখেত আহে মানে ওচৰতে থকা বিখ্যাত উদ্যানখনতে সোমাই পৰিলো৷ প্ৰায় আধা ঘন্টামান লোকে লোকাৰণ্য উদ্যানখনৰ মাজত পায়চাৰি কৰি ফুৰাৰ পাছত বন্ধুজন আহি পালে৷

তেখেতৰ স্কুটাৰৰ পিছপিনে বহি পৰিলো লগত থকা সৰু বেগটো পিঠিত লৈ৷ কম সময়ৰ ভিতৰতে নগৰখনৰ ভিতৰত অলপ পাক মাৰি , সৰু ৰেষ্টোঁৰা এখনত লঘু আহাৰ অলপ কৰি, তেখেতক বিদায় দি, আবুৰোডলৈ বাছ ধৰিবলৈ বুলি অমিত নগৰ নামৰ ঠাইখন পালোঁগৈ প্ৰায় আঠমান বজাত৷ বাছৰ সময় দিয়া আছিল নিশা দহ বাজি পোন্ধৰ মিনিট বুলি৷ কাউন্টাৰতে বহি সময়খিনি পাৰ কৰিবলৈ সাজু হৈ ল’লো মানসিক ভাবে৷ কাউন্টাৰৰ সম্মুখৰ বাৰান্দাত থকা চকী দুখনৰ এখনত বহি পৰিলো৷ ইফালে গৰমত ঘামি-জামি জুৰুলা-জুপুৰা হৈ পৰিছো৷ ওচৰতে থকা দোকান এখনৰ পৰা পানী এবটল আনি প্ৰায় শেষেই কৰি পেলালোঁ একেকোবে৷

লাহে-লাহে সেই বিশেষ চিন্তাটোৱে আমনি কৰিবলৈ ধৰিলে, পানী বেছিকৈ খালে যিটো চিন্তা হয়তো সকলোৰে হয়৷ অংক্লেশ্বৰৰ পৰা আহোঁতে বাটতে চাহ খাবলৈ বাছখন এঠাইত ৰৈছিল, আবেলি পাঁচমান বজাত৷ সেই কামফেৰা তেতিয়াই কৰা হৈছিল৷ তিনিঘন্টাৰো বেছি সময় হৈ গ’ল ৷ আকৌ সেই কামফেৰাৰ কথা মনলৈ আহিলেই যেনে-তেনে য’তে-ত’তে কামফেৰা সমাধা কৰাৰ প্ৰবল হাবিয়াস এটাই আমনি কৰে৷ প্ৰথমতে কাউন্টাৰৰ ভিতৰৰ পিনে চালো দূৰৰ পৰাই৷ ভিতৰত কিজানিবা যাত্ৰীসকলৰ সুবিধাৰ বাবে কিবা ব্যৱস্থা আছেই৷ নাই, একো চকুত নপৰিল৷ তাৰপাছত বাহিৰৰ চাৰিওপিনে তীক্ষ্ণভাবে পৰ্যবেক্ষণ কৰিলো৷ কিন্তু কোনো ধৰণৰ সুবিধা চকুত নপৰিল৷ এইবাৰ অলপ দূৰলৈ গৈ সুবিধাজনক ঠাইৰ অনুসন্ধান কৰিবলৈ বুলি খোজ ল’লো৷ কিন্তু সকলোপিনে কেৱল মানুহ আৰু মানুহ৷ সকলোৱে যেন ফুটপাথত বহি পহৰাহে দি আছে কোনেও যাতে সেই কামফেৰা কৰিব নোৱাৰে সৰু জোপোহা, ৰৈ থকা বাছ, গাড়ী বা আন্ধাৰৰ সুযোগ লৈ, এনে অনুভৱ হ’ল৷ সোঁফালে প্ৰায় পঞ্চাশমিটাৰমান আগবাঢ়ি গ’লো আৰু বিফল মনোৰথে উভতি আহি বিপৰীত দিশে গ’লো৷ কিন্তু একো লাভ নহ’ল৷ হতাশমনে উভতি আহি আকৌ আগৰ ঠাইত বহি পৰিলো৷

গুজৰাটৰ মানুহবোৰে সেই কামফেৰা বাৰু নকৰে নেকি? একেলগে প্ৰায় দহটামান বাছৰ কাউন্টাৰ আছে মই বহি থকা ঠাইখিনিত৷ প্ৰায় প্ৰতি দহ-পোন্ধৰ মিনিটৰ মূৰে মূৰে কিবা নহয় কিবা এখন বাছ গৈয়েই আছে৷ প্ৰায় বিশ-ত্ৰিশজনমান মানুহ অনবৰতে অপেক্ষাৰত অৱস্থাত থাকেই ঠাইখিনিত৷ কিন্তু যাত্ৰীসকলৰ বাবে ন্যূনতম সুবিধাখিনিৰ কথাও কোনেও নাভাবেনে? চিন্তা কৰি কৰি বহি থাকিলো৷

দহ বাজিল৷ চাৰে দহ বাজিল৷ বাছ আহিছে গৈছে; আমাৰখনহে নাহে৷  ইফালে কামফেৰা নকৰাকৈ থাকিব পৰাটো প্ৰায় অসম্ভৱ যেন হৈ আহিছে৷ বাছখন আহিলে অলপ দূৰ যোৱাৰ পাছত দ্ৰাইভাৰক কৈ সুবিধাজনক ঠাইত ৰখাব পৰা যাব৷ তাৰেই আশাত নিজকে কোনোমতে নিয়ন্ত্ৰণ কৰি ৰাখিছো৷

মোৰ সম্মুখত, ফুটপাথত থিয় হৈ বাছৰ বাবে অপেক্ষা কৰি আছিল পৰিয়াল এটা, মাক , দেউতাক আৰু প্ৰায় দহ-বাৰবছৰীয়া ছোৱালী এজনী৷ হঠাতে দেউতাকে মাকক অলপ দূৰলৈ লৈ গ’ল আৰু জীয়েকে দূৰৰ পৰাই চাই থাকিল৷ তাৰপাছত দেউতাক উভতি আহিল আৰু ছোৱালীজনী মাকৰ ওচৰ পালেগৈ৷ দূৰৰ পৰা মাক-জীয়েকক লক্ষ্য কৰি বুজিলো তেখেতসকলেও মোৰ দৰেই সুবিধাজনক ঠাইৰ অনুসন্ধান কৰিছেগৈ৷ মইও আশাৰে বাট চালো, তেখেতসকল সফল হ’লে মইও সেইপিনেই আগবাঢ়িম৷

কিন্তু তেখেতসকল অলপসময় থিয় হৈ থাকি আকৌ উভতি আহিল৷ বিফলতাৰ চিন সুস্পষ্ট মুখ-মণ্ডলত৷ এইবাৰ অলপ খং উঠি আহিবলৈ ধৰিলে৷ সৰ্বসাধাৰণ মানুহৰ এই অসুবিধাখিনি দূৰ কৰাৰ বাবে কাৰো চিন্তা নাইনে? কাৰো দায়িত্ব নাইনে? পুৰুষে বাৰু যেনে-তেনে , লাজ-মান কাটি কৰিও কিবা এটা কৰি ল’ব পাৰে; কিন্তু মহিলাসকলে?

তেনেদৰে আৰু এঘন্টা পাৰ হৈ গ’ল৷ প্ৰায় চাৰে এঘাৰ বজাত বাছখন আহি পালে৷ স্বস্তিৰ নিশ্বাস পেলাই নিজৰ আসনত উঠিলোঁগৈ৷

অলপ পাছতে কোনোবাই দ্ৰাইভাৰক কোৱা কাণত পৰিল,

“বাথৰুম কৰনা থা, গাড়ী ৰোক দিজিয়েগা…”

বাছৰ বাবে অপেক্ষা কৰি থকা সকলোবোৰ লোকৰেই মনৰ কথাখিনি সেই মানুহজনে কৈ পেলালে৷ আমি আশাৰে বাট চালো৷ প্ৰায় আধাঘন্টামান পাছত দ্ৰাইভাৰে অনুগ্ৰহ কৰিলে৷ চৰকাৰী বাছ আস্থান এটাৰ ওচৰত বাছখন ৰাখিলে৷ প্ৰায় সকলো নামি পৰিল বাছৰ পৰা ৷

অলপ পাছত সকলো উভতি আহিল বাছলৈ৷ কি পৰম শান্তিৰ অভিব্যক্তি প্ৰত্যেকৰে মুখত৷

বাছ চলিবলৈ ধৰিলে৷ আমিও নিদ্ৰাদেৱীৰ কোলাত নিজকে সঁপি দিয়াৰ প্ৰচেষ্টা চলালোঁ৷