বগৰীৰ হাঁহি
দেউতাৰ মৃত্যুৰ পাছত আমি হঠাতে দুখীয়া হৈ পৰিলো৷ শ্বিলঙৰ পৰা বৰপেটালৈ গুচি আহিলো৷ পৈত্ৰিক ঘৰত থকা ঠাইৰ অভাৱ বাবে মাৰে সৈতে আমি কীৰ্তন ঘৰৰ ওচৰতে ঘৰ এটা ভাড়া লৈ থাকিবলৈ ল'লো৷ ডাঙৰ দাদা তেতিয়া নৱম শ্ৰেণীত, মই চতুৰ্থ শ্ৰেণীত, সৰু ভাইজন স্কুললৈ যাবলৈ লৈছে মাথোন৷ অতি কম বয়সতে মৃত্যু ঘটা দেউতাই আমালৈ বিশেষ একো থৈ যাব নোৱাৰিলে৷ চৰকাৰৰ পৰা পৰিয়াল-পেঞ্চন হিচাবে মাহে ১৫৮/- টকাকৈ আমি পাইছিলো৷ তাৰেই টুক-টাককৈ কোনোমতে অতি কষ্টেৰে চলিছিলো৷ অতীতৰ দিনবোৰ সপোন যেন লগা হৈ আহিছিল৷ আৰ্থিক অনাটন কি বস্তু, তাৰ লগে-লগে সমাজত মানুহৰ স্থান কেনেদৰে সলনি হয়, কেনেদৰে অতি কোমল বয়সৰ শিশু এটাইও বাস্তৱৰ নিষ্ঠুৰতাৰ কথা বুজি পোৱা হয় তাৰ জ্বলন্ত উদাহৰণ আমিয়েই আছিলো৷ সহায় কৰোঁতা কোনো নাছিল; বন্ধু-বান্ধৱৰ সংখ্যা কমি গৈছিল৷
এবাৰ আমি থকা ভাড়াঘৰটোৰ ওচৰলৈ আলহী এঘৰ আহিছিল৷ মাক আৰু ল'ৰা-ছোৱালীদুটা৷ দেউতাকক দেখা নাছিলো৷ বৰপেটাৰ হাটীৰ ঘৰবোৰ প্ৰায় লগ লাগি থাকে৷মাজত কোনো ব্যৱধান নাথাকেই বুলিব পাৰি৷ চোতালৰ মাজত বেৰ প্ৰায় নাথাকেই বাবে সকলোৱে সকলোৰে চোতাল-বাৰান্দা আদি দেখি থাকে বুলি ক'ব পাৰি৷ কাৰ ঘৰত কি ঘটিছে হাটীখনৰ প্ৰায় সকলোৱে গম পায়৷ আমাৰ ওচৰৰ ঘৰলৈ গুৱাহাটীৰ পৰা অহা সেই আলহী পৰিয়ালটোও ভালদৰে লক্ষ্য কৰি থাকিবলৈ সুযোগ পাইছিলো৷ দেউতাক কোনো ডাঙৰ চাকৰিয়াল৷ চালে চকুৰোৱা মাকগৰাকী৷ আৰু দেখিলেই মৰমলগা অতি স্মাৰ্ট ল'ৰ-ছোৱালীদুটি৷ আমি অতি উৎসুকহৈ তেওঁলোকক লক্ষ্য কৰিছিলো৷
তেতিয়া আছিল জাৰকাল৷ ৰাতিপুৱা বাৰান্দা-চোতালত বহি মানুহে ৰ'দ পুৱায়৷ আমি বাৰান্দাতে ৰ'দত বহি কিতাপ পঢ়ো৷ সেইদিনাও পঢ়িবলৈ বহিছো যদিও বাৰে-বাৰে চকু গৈ আছিল সেই পৰিয়ালটোলৈ৷ মাক বাৰান্দাত বহি আছে৷ ল'ৰা-ছোৱালীদুটাই দুজনমান লগৰীয়াৰে সৈতে চোতালত কিবা খেলি আছে৷
অলপ পাছত ডেকা এজন সোমাই আহিল হাতত মোনা এটা লৈ৷ মোনাৰ পৰা কাগজৰ ডাঙৰ টোপোলা এটা উলিয়াই বাৰান্দাত বহি থকা মহিলাগৰাকীক দিলে ৷ নিশ্চয় কিবা কিনি আনিবলৈ কৈছিল৷ মহিলাগৰাকীয়ে কাগজৰ টোপোলাটো খুলিলে৷ দূৰৰ পৰাই চাই দেখিলো ৰ'দত চিকমিকাইছে সৰু-সৰু ৰঙা-ৰঙা বগৰীবোৰ৷ তিতাবৰৰ ফালে আমি কেঞা বগৰী বুলি কৈছিলো৷ বৰপেটাত কয় খুদ বগৰী বুলি৷ খুব ভাল পাইছিলো খাই৷ দহ পইচাত অকণমান টেমা এটাৰে দোকানীয়ে এটেমা দিয়ে৷ গুটিৰে সৈতে চোবাই খাওঁ৷ মহিলাগৰাকীৰ হাতত থকা প্ৰকাণ্ড টোপোলাটোত কিমান টেমা বগৰী হ'ব দূৰৰ পৰাই অনুমান কৰিবলে চেষ্টা কৰিলো৷ বিশ টেমামান হ'ব বোধকৰো৷ লোভো লাগি আহিল৷ মোকো কেইটামান খাবলৈ দিয়াহেতেন.....মনতে ভাবিলো৷
মহিলাগৰাকীয়ে ল'ৰা-ছোৱালীদুটাক মাতিলে৷ সিহঁত কাষ চাপি আহিল বগৰী খাবলৈ৷ মাকেও দুটামান মুখত দিলে৷ সিহঁতেও হাতত লৈ খাবলৈ ধৰিলে ৷ কিন্তু হঠাতে কিবা এটা হ'ল৷ দূৰৰ পৰা একো বুজি নাপালো৷ মহিলাগৰাকীয়ে টোপোলাটোৰ পৰা বগৰীবোৰ মুঠিয়ে মুঠিয়ে লৈ চোতালত সিঁচি দিবলৈ ধৰিলে , ল'ৰা-ছোৱালীদুটাই চাই থাকিল৷ গোটেই টোপোলাটোৰ বগৰীখিনি চোতালত চতিয়াই দি শেষ কৰি পেলোৱাৰ পাছত ল'ৰা-ছোৱালীদুটা লাহে-লাহে আঁতৰি গ'ল৷ হয়তো মাকৰ কিবা কথাত খং উঠি তেনে কৰিলে৷ নাইবা হয়তো বগৰীবোৰ বেয়া আছিল৷ কাৰণটো একো বুজি নাপাই দূৰৰ পৰাই অবাক হৈ চাই থাকিলো৷
চোতালত ৰ'দত চিক মিক চিক মিক কৰি থকা বগৰীবোৰেৰে গোটেই চোতালখেই বুটা বাছি দিয়াৰ দৰে হ'ল৷ দূৰৰ পৰাই বগৰীবোৰে যেন মোলৈ চাই অবুজ হাঁহি মাৰি আছে, এনে ভাব হ'ল৷
মোৰ কুমলীয়া মনত এটা ধাৰণাই কিন্তু সাঁচ বহুৱাই দিলে:
"ধনীমানুহৰ কথাই বেলেগ৷"
দেউতাৰ মৃত্যুৰ পাছত আমি হঠাতে দুখীয়া হৈ পৰিলো৷ শ্বিলঙৰ পৰা বৰপেটালৈ গুচি আহিলো৷ পৈত্ৰিক ঘৰত থকা ঠাইৰ অভাৱ বাবে মাৰে সৈতে আমি কীৰ্তন ঘৰৰ ওচৰতে ঘৰ এটা ভাড়া লৈ থাকিবলৈ ল'লো৷ ডাঙৰ দাদা তেতিয়া নৱম শ্ৰেণীত, মই চতুৰ্থ শ্ৰেণীত, সৰু ভাইজন স্কুললৈ যাবলৈ লৈছে মাথোন৷ অতি কম বয়সতে মৃত্যু ঘটা দেউতাই আমালৈ বিশেষ একো থৈ যাব নোৱাৰিলে৷ চৰকাৰৰ পৰা পৰিয়াল-পেঞ্চন হিচাবে মাহে ১৫৮/- টকাকৈ আমি পাইছিলো৷ তাৰেই টুক-টাককৈ কোনোমতে অতি কষ্টেৰে চলিছিলো৷ অতীতৰ দিনবোৰ সপোন যেন লগা হৈ আহিছিল৷ আৰ্থিক অনাটন কি বস্তু, তাৰ লগে-লগে সমাজত মানুহৰ স্থান কেনেদৰে সলনি হয়, কেনেদৰে অতি কোমল বয়সৰ শিশু এটাইও বাস্তৱৰ নিষ্ঠুৰতাৰ কথা বুজি পোৱা হয় তাৰ জ্বলন্ত উদাহৰণ আমিয়েই আছিলো৷ সহায় কৰোঁতা কোনো নাছিল; বন্ধু-বান্ধৱৰ সংখ্যা কমি গৈছিল৷
এবাৰ আমি থকা ভাড়াঘৰটোৰ ওচৰলৈ আলহী এঘৰ আহিছিল৷ মাক আৰু ল'ৰা-ছোৱালীদুটা৷ দেউতাকক দেখা নাছিলো৷ বৰপেটাৰ হাটীৰ ঘৰবোৰ প্ৰায় লগ লাগি থাকে৷মাজত কোনো ব্যৱধান নাথাকেই বুলিব পাৰি৷ চোতালৰ মাজত বেৰ প্ৰায় নাথাকেই বাবে সকলোৱে সকলোৰে চোতাল-বাৰান্দা আদি দেখি থাকে বুলি ক'ব পাৰি৷ কাৰ ঘৰত কি ঘটিছে হাটীখনৰ প্ৰায় সকলোৱে গম পায়৷ আমাৰ ওচৰৰ ঘৰলৈ গুৱাহাটীৰ পৰা অহা সেই আলহী পৰিয়ালটোও ভালদৰে লক্ষ্য কৰি থাকিবলৈ সুযোগ পাইছিলো৷ দেউতাক কোনো ডাঙৰ চাকৰিয়াল৷ চালে চকুৰোৱা মাকগৰাকী৷ আৰু দেখিলেই মৰমলগা অতি স্মাৰ্ট ল'ৰ-ছোৱালীদুটি৷ আমি অতি উৎসুকহৈ তেওঁলোকক লক্ষ্য কৰিছিলো৷
তেতিয়া আছিল জাৰকাল৷ ৰাতিপুৱা বাৰান্দা-চোতালত বহি মানুহে ৰ'দ পুৱায়৷ আমি বাৰান্দাতে ৰ'দত বহি কিতাপ পঢ়ো৷ সেইদিনাও পঢ়িবলৈ বহিছো যদিও বাৰে-বাৰে চকু গৈ আছিল সেই পৰিয়ালটোলৈ৷ মাক বাৰান্দাত বহি আছে৷ ল'ৰা-ছোৱালীদুটাই দুজনমান লগৰীয়াৰে সৈতে চোতালত কিবা খেলি আছে৷
অলপ পাছত ডেকা এজন সোমাই আহিল হাতত মোনা এটা লৈ৷ মোনাৰ পৰা কাগজৰ ডাঙৰ টোপোলা এটা উলিয়াই বাৰান্দাত বহি থকা মহিলাগৰাকীক দিলে ৷ নিশ্চয় কিবা কিনি আনিবলৈ কৈছিল৷ মহিলাগৰাকীয়ে কাগজৰ টোপোলাটো খুলিলে৷ দূৰৰ পৰাই চাই দেখিলো ৰ'দত চিকমিকাইছে সৰু-সৰু ৰঙা-ৰঙা বগৰীবোৰ৷ তিতাবৰৰ ফালে আমি কেঞা বগৰী বুলি কৈছিলো৷ বৰপেটাত কয় খুদ বগৰী বুলি৷ খুব ভাল পাইছিলো খাই৷ দহ পইচাত অকণমান টেমা এটাৰে দোকানীয়ে এটেমা দিয়ে৷ গুটিৰে সৈতে চোবাই খাওঁ৷ মহিলাগৰাকীৰ হাতত থকা প্ৰকাণ্ড টোপোলাটোত কিমান টেমা বগৰী হ'ব দূৰৰ পৰাই অনুমান কৰিবলে চেষ্টা কৰিলো৷ বিশ টেমামান হ'ব বোধকৰো৷ লোভো লাগি আহিল৷ মোকো কেইটামান খাবলৈ দিয়াহেতেন.....মনতে ভাবিলো৷
মহিলাগৰাকীয়ে ল'ৰা-ছোৱালীদুটাক মাতিলে৷ সিহঁত কাষ চাপি আহিল বগৰী খাবলৈ৷ মাকেও দুটামান মুখত দিলে৷ সিহঁতেও হাতত লৈ খাবলৈ ধৰিলে ৷ কিন্তু হঠাতে কিবা এটা হ'ল৷ দূৰৰ পৰা একো বুজি নাপালো৷ মহিলাগৰাকীয়ে টোপোলাটোৰ পৰা বগৰীবোৰ মুঠিয়ে মুঠিয়ে লৈ চোতালত সিঁচি দিবলৈ ধৰিলে , ল'ৰা-ছোৱালীদুটাই চাই থাকিল৷ গোটেই টোপোলাটোৰ বগৰীখিনি চোতালত চতিয়াই দি শেষ কৰি পেলোৱাৰ পাছত ল'ৰা-ছোৱালীদুটা লাহে-লাহে আঁতৰি গ'ল৷ হয়তো মাকৰ কিবা কথাত খং উঠি তেনে কৰিলে৷ নাইবা হয়তো বগৰীবোৰ বেয়া আছিল৷ কাৰণটো একো বুজি নাপাই দূৰৰ পৰাই অবাক হৈ চাই থাকিলো৷
চোতালত ৰ'দত চিক মিক চিক মিক কৰি থকা বগৰীবোৰেৰে গোটেই চোতালখেই বুটা বাছি দিয়াৰ দৰে হ'ল৷ দূৰৰ পৰাই বগৰীবোৰে যেন মোলৈ চাই অবুজ হাঁহি মাৰি আছে, এনে ভাব হ'ল৷
মোৰ কুমলীয়া মনত এটা ধাৰণাই কিন্তু সাঁচ বহুৱাই দিলে:
"ধনীমানুহৰ কথাই বেলেগ৷"
No comments:
Post a Comment