কোন বা আছিল সেই মানুহঘৰ

কোন বা আছিল সেই মানুহঘৰ?

আমি অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ৰ চতুৰ্থ নে পঞ্চম বাৰ্ষিকত পঢ়ি আছিলো তেতিয়া৷ ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ ওপৰৰ দ্বিতীয়খন দলং অৰ্থাৎ কলীয়া ভোমোৰা দলঙৰ নিৰ্মাণ কাৰ্য তেতিয়া চলি আছিল৷ আমাৰ কলেজৰ চিভিল ইঞ্জিনিয়াৰিঙৰ ছাত্ৰসকলে শিক্ষামূলক ভ্ৰমণ হিচাবে সেই নিৰ্মাণকাৰ্য চাবলৈ গৈছিল৷ তেজপুৰৰ পৰা বাছেৰে উভতি আহি থাকোঁতে এজনৰ পেটৰ কমোৰণি আৰম্ভ হ’ল৷ কোনোমতে দাঁত-মুখ কামুৰি চীটত বহি থাকিল আৰু গুৱাহাটী পালেই কামফেৰা সমাধা কৰিম বুলি ভাবি থাকিল৷ কিন্তু লাহে-লাহে অৱস্থা বেয়া হৈ আহিবলৈ ধৰিলে৷ লাজো লাগিল লগৰীয়াবোৰৰ আগত কথাটো কৈ বাছখন ৰখাই দিন-দুপৰতে পথাৰত বহিবলৈ৷

বাছখন আহি মঙ্গলদৈ পাবৰ হ’ল৷ মঙ্গলদৈত কিবা কাৰণত বাছখন বজাৰৰ ওচৰৰ এঠাইত অলপ সময় ৰখাই আকৌ পিছুৱাই আহি বাছখন ঘূৰায়৷ গতিকে পাঁচমিনিটমান সময় পোৱা যাব বুলি তেওঁ বুজিলে আৰু সাজু হৈ থাকিল৷ 

মঙলদৈৰ সেই নিৰ্দিষ্ট ঠাই পোৱাৰ লগেলগে ল’ৰাজন নামিল৷ নামিয়েই ৰাস্তাৰ কাষতে থকা ঘৰ এটালৈ সোমাই গ’ল৷ চোতালত ল’ৰা-ছোৱালীদুটামানে খেলি আছিল৷ ল’ৰাজনে সুধিলে,

“ভন্টি , তোমালোকৰ পায়খানা ক’ত?”

ছোৱালীজনীয়ে হাতেৰে আঙুলিয়াই দেখুৱালে৷ ল’ৰাজন তীব্ৰবেগে সেইফালে ঢাপলি মেলিলে৷ তাৰপাছত একমিনিটৰ ভিতৰতে পেট খালী কৰি চেনিটেৰী পায়খানাৰ পেন ভৰাই দিলে৷ ভিতৰ সোমাওঁতে লগত পানী লৈ যাবলৈ পাহৰিলে৷ ভিতৰত থকা সৰু মগ এটাত থকা অকণমান পানীৰে নিজৰ শৰীৰৰ সেই অংশ অলপ পখালি হাতখন কোনোমতে ধুই পুনৰ ৰাস্তালৈ দৌৰ দিলে৷ ইতিমধ্যে বাছখন ঘূৰোৱা হৈছিল৷ ল’ৰাজন গৈ চীটত বহিল যেন একোৱেই হোৱা নাই, এনে ভাবেৰে৷ বাছখন গুৱাহাটী অভিমুখে ৰাওনা হ’ল৷ সকলো কাম প্ৰায় দুই-তিনি মিনিটৰ ভিতৰতে যুদ্ধকালীন ক্ষিপ্ৰতাৰে সম্পন্ন হৈ গ’ল৷

ল’ৰাজনৰ সেই কাহিনী শুনি আমি হোষ্টেলত বাগৰি বাগৰি হাঁহিলো৷ বেয়া লাগিল সেই মানুহঘৰৰ কথা ভাবিহে৷ ক’ৰ অচিনাকী ল’ৰা এজন আহি পায়খানাটো লেতেৰা কৰি থৈ গ’ল বুলি কিজানি এতিয়াও শাওপাত দি থাকে৷