গেঞ্জীৰ বন্ধন..

গেঞ্জীৰ বন্ধন..

কটন কলেজত একেলগে পঢ়িছিলো যদিও শাখা বেলেগ আছিল, হোষ্টেলো বেলেগ আছিল৷ অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত দুয়ো একেলগে কিছুদিন একেটা ৰুমতে আছিলো৷ বিভাগো আছিল একে, ইলেক্ট্ৰিকেল৷ পাছ কৰাৰ পাছত একেলগে ডিগবৈৰ অসম অয়লতো প্ৰায় এবছৰমান একেলগে চাকৰি কৰিছিলো ৷ কিন্তু মই অসম অয়ল এৰি অহাৰ পাছত বহু বছৰ কোনো যোগাযোগ নাছিল৷ মোবাইল, ইন্টাৰনেট আদি বহু পাছতহে আহিল৷

এদিন হঠাতে গুৱাহাটী বিমান বন্দৰত দেখাদেখি হ’লো৷ তেওঁ গৈ আছে দিল্লীলৈ, মই কলিকতালৈ৷ প্ৰথমে ময়েই মাত লগালো, “শান্তি নহয়নে?”

অলপ সময় মোৰ ফালে চাই তেওঁ স্বভাৱসুলভ সৰল হাঁহি মাৰি হাত আগবঢ়াই দিলে, “ এই, মাখন দেখোন৷”

তাৰপাছত আৰম্ভ হৈ গ’ল শাক খোৱা, ভাত খোৱা বাৰে বিংকৰা কথা৷ ফেচবুক, হোৱাটচআপ আদিৰ যোগেৰে আমি পৰস্পৰক অধিক সঘনাই লগ পাবলৈ ধৰিলো৷ প্ৰায় দৈনিকভাবে৷ লগতে আন আন সমনীয়াবোৰো সাঙুৰ খাই পৰিলহি৷

চাকৰিৰ খাটিৰত শান্তি থাকে মুম্বাইত৷ অকলে৷ মই আছোহি গুজৰাটত৷ অকলে৷ মুম্বাইত আন এজন সহপাঠী সুশান্তো থাকে, সপৰিয়ালে৷ শান্তি আৰু সুশান্তক এবাৰ মুম্বাইত লগ পালোগৈ কিছুসময়ৰ বাবে৷ মই গুৱাহাটীলৈ গ’লে মুম্বাইৰ পৰাই উৰাজাহাজেৰে যাওঁ৷ শান্তিয়ে কৈ থাকে, মুম্বাইলৈ আহিলে মোৰ তাতে থাকিবা৷ একো অসুবিধা নাই৷ যাম যাম বুলি ভাবি আছিলো যদিও সময়হে মিলাব পৰা নাছিলো৷

এদিন শান্তিৰ মেচেজ পালো, “অহা শনিবাৰে আমি চাৰিজন লগ হ’ম, ৰাজৰ্ষি মুম্বাইলৈ আহিছে, সিদ্ধাৰ্থও মুম্বাইত আছে৷ লগতে সুশান্ত আৰু মই৷ পাৰিলে তুমিও আহা৷ আমি পাঁচজন এইচিয়ান লগ হ’ম৷ ভাল লাগিব৷”

মই থকা ঠাইৰ পৰা মুম্বাইলৈ প্ৰায় চাৰে তিনি ঘন্টামানৰ বাট৷ অসংখ্য ৰেল চলে৷ উঠি দিলেই হ’ল৷ শনিবাৰে ৰাতিপুৱা মন বান্ধিলো যাম বুলি৷ কথামতে কাম৷ সৰু বেগ এটাত কাপোৰ এযোৰমান ভৰাই ৰেলৰ সাধাৰণ শ্ৰেণীৰ ডবা এটাত উঠি দিলো টিকট এটা কাটি৷ কিছু সময় পাছতে বহিবলৈ ভাল চীট এটা পালো৷ ইতিমধ্যে শান্তিলৈ মেচেজ পঠিয়াইছো৷ শান্তিয়ে ঘৰৰ ঠিকনা দি কেনেকৈ যাব লাগিব জনাই দিছে৷

আবেলি তিনিমান বজাত আন্ধেৰীত নামিলো৷ তাৰপাছত মানুহক সুধি ঘাটকোপাৰলৈ যোৱা লোকেল ট্ৰেইনৰ প্লেটফৰ্ম পালোগৈ৷ হেঁচা-ঠেলাৰ মাজেৰে ট্ৰেইনত উঠিলো৷ উঠিব নুখুজিলেও মানুহে ঠেলিয়েই উঠাই দিয়ে৷ কিছুসময় পাছত ঘাটকোপাৰত নামি পৰিলো৷ ইতিমধ্যে ঘামে সৰ্বশৰীৰ তিয়াই পেলাইছে৷ ষ্টেচনৰ পৰা ওলায়েই অটো এখনত উঠি পৰিলো৷ তাৰ পৰা শান্তি থকা ঠাইলৈ চল্লিশ টকামান ভাড়া হয় বুলি শান্তিয়ে কৈছিল৷ নিৰ্দ্দিষ্ট ঠাই পাই নামি সুধিলো, কিমান হ’ল? অটোৱালাই ক’লে একচল্লিশ টকা৷ ভাল লাগিল৷ নঠগালে যে৷

শান্তি তললৈ নামি আহি মোক ৰিচিভ কৰিলেহি৷ তিনিটামান প্ৰকাণ্ড বিল্ডিং৷ শান্তিৰ কোঠাত সোমাই অলপ সকাহ পালো৷ পানী এগিলাচ খাই অলপ জিৰালো৷ ইতিমধ্যে ঘামে ধুই পেলোৱা মোৰ শৰীৰৰ পৰা ওলোৱা সুবাসে কোঠাটো পূৰাই তুলিব ধৰিছে৷ প্ৰায় আধাঘন্টামান পাছত সুশান্ত আহি পালে৷ মোলৈ চায়েই ক’লে,

“মাখনে গাটো ধুই ল’বা নহয়জানো৷ দহ মিনিটমানতে ধুই লোৱা৷ তাৰপাছত আমি নৱি মুম্বাইলৈ যাম৷ ৰাজৰ্ষি তাতে আছে৷ সিদ্ধাৰ্থ আহিব নোৱাৰে৷”

শান্তিয়ে নতুন টাৱেল এখন দিলে৷ হাতত লৈ সুধিলো৷ “মোৰ চোলা, গেঞ্জী সকলো ঘামেৰে তিতি গৈছে৷ খুলি ক’ত থ’ম?”

শান্তিয়ে ক’লে, “বাথৰুমৰ ভিতৰত বাল্টি এটাত মোৰো ধুবলগীয়া কাপোৰ অলপ আছে৷ তাতে থোৱা৷ একেলগে ধুই দিম ৱাচিং মেচিনত৷ একো নহয়৷ চিনি পাম দিয়া কাৰ কোনবোৰ কাপোৰ৷ “

কাপোৰবোৰ বাল্টিটোত থৈ ভালদৰে গাটো ধুই সতেজ হৈ ওলাই আহিলো বাথৰুমৰ পৰা৷ লগত লৈ যোৱা আনযোৰ কাপোৰ পিন্ধি সাজু হলো৷ তিনিও বন্ধু ওলাই গ’লো নৱি মুম্বাইলৈ শান্তিৰ গাড়ীৰে৷

পিছদিনা দেওবাৰে ৰাতিপুৱাই শান্তিক ক’ল, “মই আবেলিৰ ৰেলেৰে যামগৈ৷ কাপোৰখিনি ধুই শুকুৱাব লাগিছিল নহয়৷”

“ৰ’বা, পটকৈ হৈ যাব” বুলি কৈ শান্তি ওলাই গ’ল হাতত কাপোৰৰ বাল্টিটো লৈ৷

কিছুসময় পাছত হাতত ৰঙা ৰঙা গেঞ্জী দুটা লৈ শান্তি উভতি আহিল৷ মোক গেঞ্জীদুটা দেখুৱাই ক’লে,

“কি কথাহে? গেঞ্জীবিলাক দেখোন ৰঙা হৈ গ’ল?”

মোৰ হঠাতে মনত পৰিল, মোৰ ৰঙচুৱা ৰঙৰ চোলাটোৰ পৰা ৰং যায়৷ কথাটো শান্তিক ক’বলৈ পাহৰিলো৷ গোটেইবোৰ কাপোৰ একেলগে ৱাচিং মেচিনত ভৰাই দিলেতো বগা গেঞ্জীবোৰ ৰঙা হ’বই৷ মই হাঁহি মাৰি ক’লো,

“হা হা হা, মোৰ ৰঙা চাৰ্টটোৰ পৰা ৰং যায় বুলি তোমাক ক’বলৈ পাহৰিলো৷ একো নহয় দিয়া৷ চাৰ্টৰ তলতহে থাকিব৷ “

শান্তিয়েও হয়ভৰ দিলে মোৰ কথাত৷ তাৰপাছত ৰঙা ৰঙা গেঞ্জীদুটা শুকাবলৈ মেলি দিলে৷

শান্তিয়ে এতিয়া ৰঙা গেঞ্জীটো পিন্ধিছেনে নাই নাজানো৷ মোৰটো হ’লে মই নিপিন্ধি থৈ দিছো ভালদৰে৷

ৰঙা ৰঙৰ গেঞ্জীটোৱে বন্ধুত্বৰ এনাজৰীডাল আৰু অধিক কটকটীয়া কৰা যেনহে লাগিল৷