ভিলাই

ভিলাই..


জিৰ জিৰ বৰষুণত
মূৰ দোঁৱাই
তিতি থিয় হৈ
বাটৰ কাষত
গছবোৰ সলনি হৈ পৰা
ছাঁয়ালৈ
নিজৰ সম্মুখতে
ঘটিত হোৱা এই ৰূপান্তৰণ,


টপ্-টপকৈ সৰি থকা টোপালত
জিলমিলোৱা পোহৰবোৰ
আৰু ৰং-বিৰঙৰ ডাৱৰৰ
যাদু ৰচনা কৰা
কাৰখানাৰ চিমনিবোৰ,


ইফালে বাট
সিফালে বাট
মাজেৰে পাৰহৈ যোৱা
ৰেলৰ চিৰিবোৰ,


এই মাথোন সলনি হৈছে হয়তো
পালপাতি কৰা ডিউটিবোৰ,
ক্ৰচিঙৰ গেটত
আৱদ্ধ হৈ পৰা
ভীৰৰ অস্থিৰতা,

চাকি-বন্তিৰ এনে সময়তে
ঘৰ পাবলৈ অস্থিৰ
তেনেকুৱা ভীৰত
মইহে কেতিয়াও নহ’লো
চাইকেল ৰখাই
হেণ্ডেলত ওলোমাই থোৱা
পাচলিৰ মোনা,


মোৰ হাতঘড়ীত
কিয় নহ’ল
ঘৰলৈ ওভতাৰ সময়,
এনেই হোৱা নাই
মুম্বাইৰ পৰা কলকাতালৈ যোৱা
ডাউন গাড়ী এখন
পাৰ হৈ যোৱা,


কোনো ক্ৰুৰ সিদ্ধান্ত অবিহনে
কিদৰে সম্ভৱ হ’ব
এটি বীতৰাগ মন
কিদৰে হ’ব
এটি আধ্যাত্মিক সন্ধ্যা….

মূল (হিন্দী): সতীশ জয়চৱাল;  অনুবাদ: ডঃ মাখন লাল দাস